Bent u geïnteresseerd in deze functie schrijf dan een brief met uw motivatie naar………..
Wie kent ze niet, de lijstjes die regelmatig worden gepubliceerd. De top tien lijstjes die weergeven wat mensen motiveert. Dertig procent vindt de beloning het belangrijkste. Twintig procent de sfeer. Acht procent kiest voor carrièremogelijkheden.
Ieder mens heeft behoeften en veelal onbewust is de mens op zoek naar de vervulling van die behoeften. Vind je die vervulling, dan motiveert en stimuleert dat. Zo vindt de een die vervulling in de hele dag gesprekken houden, terwijl de ander liever met iets bezig is. Verschillende invalshoeken die wanneer zij elkaar aanvullen zorgen voor evenwicht.
Nog een verschillende invalshoek is dat een deel van de mensen zichzelf motiveert door de resultaten die zij halen. Een ander deel van de mensen wordt meer gemotiveerd door de sfeer waarin iets tot stand komt en de erkenning die zij van anderen krijgen.
Mensen die op de grote lijn zijn gericht in één team met mensen die blijven haken op wat niet klopt. Het zal ertoe leiden dat er iets gebeurt dat men in vergaderingen ook tegen kan komen. Ogen die omhoog gaan, zuchten die worden geslaakt.
Erkenning,
voor velen het antwoord op de vraag: waar doe ik het voor.
Waarvoor zet ik dat stapje meer?
Jouw persoonlijke kernbehoeften bepalen dat.
Het belang van erkenning
Het kost niets, wat tegenwoordig een heel belangrijke factor is, maar toch wachten veel mensen op de erkenning. Op dat moment dat een leidinggevende op hun afstapt en hun die erkenning geeft. Je vraagt je af waarom dat niet meer gebeurt. Erkenning, een van de belangrijkste motivatiefactoren, wordt maar summier toegepast. De reden hiervoor kan de volgende zijn.
Wanneer de behoeften van iemand aansluiten op de functie en de werkomgeving dan gaat het werk meer van nature.
Is dit niet het geval dan moet iemand op dat gebied, elke dag, een extra inspanning leveren.
Dat kost extra energie. Elke dag weer. Dag in en dag uit.
Tot dat.
Mensen worden gemotiveerd als een functie, schoolopleiding en de mensen waar zij contact mee hebben, aansluiten bij hun persoonlijke kernbehoeften.
In de praktijk komt het zelden voor dat alle elementen volledig aansluiten bij de persoon.
De aandachtspunten zijn de behoeften die haaks staan op die van de persoon. Kan je die herkennen, dan heb je een ingang om de leerling te bereiken en te motiveren.
Er zit ruis in de omgang van mensen. Ruis in de vorm van ergernissen, terughoudendheid, verontwaardiging, irritatie, onbegrip, afstand. Een deel van die ruis wordt veroorzaakt door de verschillende behoeften en daarmee de verschillende invalshoeken die mensen hebben. Dat is de stelling. De herkenning van de ruis is de onderbouwing.
Drie groepen mensen. Iemand is meer het een, het ander, of beide in gelijke mate. Een beeld kan dit meer inzichtelijk maken. Elke persoon staat voor een deel van alle mensen.
Drie groepen. Drie invalshoeken. Dan kun je aan al die discussies uit het verleden denken. Het gelijk wat iemand claimt. ‘Daar gaat het toch om’, is dan dikwijls de onderbouwing.
De vader of moeder met hun kinderen. Ook zij proberen het beste te geven. Vanuit hun eigen behoeften. Bij de een is dat orde en regels. Bij de ander is het de eigen keuze en als je maar gelukkig bent.
Maar ook het kind heeft eigen behoeften. Behoefte aan duidelijkheid of aan die eigen keuze. Wie kijkt er naar het kind?
Ouders die het beste proberen te geven. Maar waar heeft het kind behoefte aan? Discussies tussen mensen. In relaties en in vriendschappen. Behoeften die botsen. Niet worden begrepen en daarom beoordeeld en veroordeeld. ‘Er is ook altijd wat’, over iemand die de behoefte heeft om alles te laten kloppen. Als reactie daarop de opmerking ‘die is zo gemakkelijk en stapt overal maar overheen’. Het misverstand. Eén van de vele. Terwijl de persoonlijke behoeften kwaliteiten van mensen zijn.
Misschien is de evolutie wel bedoeld om elkaar aan te vullen. Een manier om te overleven. In dit tijdsgewricht lijkt het een utopie. De vraag: ‘waar heb jij behoefte aan’. Ook deze vraag aan kinderen, om te kijken wat bij hen past, zodat zij niet zoals zo velen in een functie belanden die haaks op hun behoeften staat. Om kinderen te stimuleren en te motiveren. Hun de tegenstellingen leren en hoe daarmee om te gaan. Samen leren werken door elkaar aan te vullen. Aan ouders, maar dan als individuen. Het overzicht en de verschillen in behoeften ontdekken en dan steeds maar tot één conclusie komen. Ik ben ik, omdat de ander anders is.
Een deel van de motivatie vanuit de werkgever zijn de zaken die naast het loon worden gefaciliteerd. Kinderopvang en scholing zijn hier voorbeelden van.
Wat en hoeveel een werkgever ook faciliteert, toch is er een deel van de mensen die weggaat of weg wil gaan.
De leidinggevende stapt erop af, is nieuwsgierig, staat open voor veranderingen, vernieuwing en gaat de discussie niet uit de weg. Allemaal omschrijvingen van iemand die meer risiconemend is.
Tegenover hem zit de medewerkster. Zij heeft een andere invalshoek, risicomijdend. De medewerkster stapte er niet zomaar op af. Die denkt eerst even aan het risico wat ze daarmee loopt. Wat de consequenties kunnen zijn. Zij heeft behoefte aan zekerheid en is gericht op voorkomen. Een vaste baan en voorspelbaarheid van wat er gaat gebeuren.