Geen verwachtingen meer leren hebben klinkt alsof er iets afgenomen wordt.
Een feestje, een vakantie, je ziet er al snel naar uit. Voorpret geeft je de mogelijkheid om je goed te voelen, ook of misschien wel juist als de omstandigheden van dat moment niet zo goed zijn.
Wat zijn verwachtingen?
Het woord bevat de termen ver en wachten. Toekomstgericht dus. Met gedachten is een situatie gecreëerd die een voorspelling geeft over een gebeurtenis in de toekomst of hoe een ander zal reageren. Deze gedachten roepen een gevoel op. Dit kan prettig tot onprettig zijn. Een gevoel wat wordt opgeroepen door gedachten. De werkelijkheid geeft aan dat de toekomst nog niet bestaat, de situatie heeft nog niet plaatsgevonden. Daarmee weet je niet wat er in de toekomst gaat gebeuren. Je kan het niet weten. Inschatten is wat je in de werkelijkheid kan doen.
Ons brein heeft niet geleerd om te gaan met het niet weten. Onrust levert dit op. Rust krijgen we daarentegen wanneer we denken wel te weten wat er in de toekomst gaat gebeuren. We creëren rust door de toekomst in te vullen. Zelfs als die gecreëerde toekomst slecht voor ons is. Want beter een slecht perspectief, dan geen perspectief. Ons brein geeft eerder de voorkeur aan het wordt niets, dan ik weet het niet. Terwijl dit toch de werkelijkheid is. Een vaste baan, een goed pensioen, het zijn allemaal doelen in de toekomst.
Hebben we die doelen ingevuld, dan is het net alsof we daarmee een stukje toekomst hebben vastgelegd en dat geeft een goed gevoel.
We hebben ons territorium een stukje uitgebreid. Wat kan ons nog gebeuren. Op dat vlak in ieder geval niet veel. De toekomst in willen vullen zit verweven in ons denken, in onze communicatie en in ons behoeftepatroon. Bij mij, bij jou, bij de mens. En omdat iedereen het doet, lijkt het alsof het is, zoals het is. Een toekomstgerichte overtuiging kan een goed gevoel geven. Het kan je sterken, zelfvertrouwen geven, of energie om dat laatste beetje meer te geven.
De prijs is hoog
Met die overtuiging bouwen we een verwachting op. Hoe sterker de overtuiging, hoe sterker de verwachting. Met dat gevoel proberen we de tijd te overbruggen tot er duidelijkheid is. Het komt wel goed. Het gaat wel door.
En elke keer als de twijfel toeslaat, dan gaat het denken aan de gang met de informatie die het heeft in de hoop dat de overtuiging nog even sterk is. Redt je denken het niet, dan kan er al snel een ander gevoel opkomen. Onrust, twijfel, angst, wanhoop. En niet in de laatste plaats, er dag een nacht mee bezig zijn. Dat wil je voorkomen.
Redt je denken het wel, dan was het een sterke overtuiging. Je voelt je goed. Je voelt je zeker.
Totdat
En dan hoef je alleen maar terug te kijken op je leven. De keren dat je overtuigd was en het toch niet doorging. Of dat iets heel anders liep. De teleurstelling van de afwijzing, de schok van het vertrouwen. Weg zelfvertrouwen. Want hoe kun je jezelf vertrouwen als je iets zeker denkt te weten, wat vervolgens toch niet doorgaat. Dan is er de teleurstelling, die je vervolgens moet gaan verwerken. De teleurstelling gekoppeld aan de verwachting. De verwachting gekoppeld aan de toekomstgerichte overtuiging.
De verwachting is de drug voor de mens
De teleurstelling is de prijs die de mens betaalt. De drug geeft dat goede gevoel bij het denken aan de toekomst. Het gevoel dat de mens in de werkelijkheid niet kan krijgen.
Het alternatief is geen verwachtingen
Geen positieve. Geen negatieve. Buiten dat het een alternatief is, is het ook leren leven met de werkelijkheid. Je energie steken in omgaan met de werkelijkheid. Daarmee leren leven.
Geen verwachtingen. Het roept al snel iets op van saai. Geen hoogtepunten. Geen dromen en, niet in de laatste plaats, onmogelijk. Een mens zonder verwachtingen. Hoe ziet die er dan uit?
Want is het niet heerlijk om weg te kunnen dromen in een wereld die er beter uitziet dan de werkelijkheid? Weg te zakken in fantasieën over wensen, die met een toekomstgerichte overtuiging als zekerheid worden ervaren?
Maar wat gebeurt er nu echt als je het gedachteproces dat leidt tot het hebben van verwachtingen herkent en zou stoppen?
Wordt het dan wel zo saai? Mis je dan iets belangrijks in je leven? Dat hoeft niet, als je je richt op de mogelijkheid.
De mogelijkheid dat iets goed komt of doorgaat. Het besef dat het een mogelijkheid is kan je een goed gevoel geven. Je bent blij met de mogelijkheid, zoals je blij kunt zijn met elke goede mogelijkheid. Daarmee stop je bij de grens van de verwachting. Daarmee voorkom je dat je over de grens gaat. Daarmee stop je ook bij de grens van de teleurstelling.
De drug bereik je daarmee niet meer
De teleurstelling evenmin. Je leeft en voelt binnen het gebied wat aansluit op de mogelijkheden van je denken. Je denkt en voelt in evenwicht met de werkelijkheid. Op die positie kun je leren omgaan met die werkelijkheid. En wie weet, valt deze best mee. Bovendien is het niet zo druk meer in je hoofd en dat is mooi meegenomen.
Maar ook hier geldt dat je ingaat tegen een manier van denken die je zo eigen is. Want verwachtingen heb je altijd al gehad. Dat hoort bij de manier van denken.
Geen verwachtingen hebben is misschien iets wat je niet haalt, maar minder verwachtingen hebben is wat je kunt gaan leren. En zelfs al kom je erachter dat je toch weer een verwachting van iets had, ook al wilde je het niet, de teleurstelling zal dan niet zo groot zijn als in het verleden.
Want ook al ontdek je achteraf dat je toch weer een verwachting had, je kan door deze ontdekking beseffen dat het je weer overkwam. Je kunt dan je energie steken in het terugkijken en leren. Dit, in plaats van in het verwerken van de teleurstelling.
